Struggles

Elk jaar op de kunstacademie tijdens het voortgangsgesprek werd mij geadviseerd door mijn (al eens eerder genoemde) tekenlerares Trudy om eens een keer dronken te worden. Een raar advies wellicht. Maar wat ze daarmee bedoelde was dat de grenzen dan een beetje vervagen, je buiten de lijntjes gaat, je jezelf meer durft te laten gaan en gewoon dingen doet in plaats van er eerst over na te denken. Ik herken mezelf daar wel in en werk er dan ook nog steeds aan. Ik merk dat ik steeds iets minder gereserveerd wordt, maar soms kan het nog best moeilijk zijn.

Zeker na weer zo’n tijd van gestructureerd werken (aan het decor van het kinderboekenbal) heb ik weer veel moeite met autonoom werk. Het is een combinatie van discipline en durf. Ik mis iemand om me heen aan wie ik me verplicht voel iets te doen, een plek om heen te gaan waar ik kom speciaal voor dat doel of een deadline waarbij het dan echt af moet zijn. Maar het ligt ook aan de angst voor de eerste streep op papier. Ik krijg mezelf maar niet zover dat ik gewoon durf te tekenen/schetsen.

Dus heb ik vanavond een borreltje gedronken. Thuis. In mijn eentje. Iets wat ik anders nooit doe (ik ben echt een gezelschapsdrinker namelijk). Ik heb nieuwe muziek gezocht en gevonden, en op de prachtige klanken van Ed Sheeran zit ik met een stapel papier, buttons en een pen klaar om te tekenen..

Het is al laat, mijn grootste afleiding is vandaag niet aanspreekbaar, ik heb al de nodige sociale ontspanning gehad onder het genot van heerlijke koffie waarvan ik de naam niet meer weet, Facebook is al een tijdje vrij stil en mijn Wordfeud potjes zijn ook allemaal uitgespeeld. Ik weet precies wat ik wil doen: een aantal ontwerpen maken voor het t-shirt dat zou moeten dienen als achtergrond voor mijn buttons. Om vanuit daar dan weer een keuze te maken welke stijl het definitief wordt.

De muziek en de sereniteit van de avond slaan in als een bom. Of zou het de alcohol zijn? Ik voel me zelfs een beetje emotioneel worden als ik laat me meeslepen door de muziek. Heerlijk eigenlijk. Dat gevoel van overgave zonder na te denken is precies dat waar Trudy op doelde. Ik voel het soms in de liefde of in kleine dingen in het dagelijks leven, maar vooral als ik iets spontaans onderneem waarin ik me kan laten meeslepen. Het is een mind-set die ik steeds beter leer beheersen. Maar bij ontwerpen vind ik het nog wel wat lastig om me zo over te geven. 

Vanavond wek ik het op door de muziek en mijn Cuarenta Y Tres.  En eindelijk wordt dan de eerste lijn op papier gezet. Of het mooi is, of het wat wordt en of ergens heen gaat qua stijl doet er niet toe. Het gaat om die stap en die is eindelijk gezet. Het lukt weer en morgen ga ik daar gewoon mee door.

Het Super Dapper Kinderboekenbal

Dinsdag 4 oktober was het dan eindelijk zo ver: de avond van het kinderboekenbal! Het was de dag waar ik (en de hele groep denk ik) al 2 maanden naar uitkeek en naar toe werkte. En toen alles stond en de mensen begonnen binnen te druppelen viel dat helemaal niks tegen. In tegendeel: het was geweldig!

Dat ik zag dat de eerste kinderen op mijn wand schreven gaf me kippenvel en toen ik vanaf het balkon naar beneden keek naar onze mooi uitgelichte 'antihelden stad' kreeg ik toch wel wat vochtige oogjes. Hier doe je het voor. Hier werk je 2 maanden naar toe. Die avond kwam alles zo mooi samen en was het precies wat ik hoopte dat het zou zijn! Of misschien wel ietsje meer.

Ik kon met moeite twee voorbeelden bedenken om de zin "ik was dapper toen.." aan te vullen op mijn wand. Maar de kinderen hadden zonder twijfel de meest prachtige dingen op de signeerwand geschreven:

"Ik was dapper toen...mijn ouders gingen scheiden"
"Ik was dapper toen...mijn kat stierf"
"Ik was BEN dapper toen...PUNT"
"Ik was dapper toen...ik een spreekbeurt gaf"
"Ik was dapper toen...ik al snel zei hoe lief ik je vond"
"Ik was dapper toen..ik alleen door het donkere bos liep"
(En mijn persoonlijke favoriet:)
"Ik was dapper toen..ik het opnam voor iemand die door de rest van de klas werd gepest"

Gedurende de twee werkmaanden heb ik met enorm veel plezier gewerkt aan het decor, vooral de laatste (bouw)maand. Het waren lange dagen en sommige dagen ging ik dan ook 's ochtends heel erg moe heen, maar dan kwam ik altijd met meer energie dan ik ooit heb gekend er weer vandaan. Zo'n dag werken gaf veel resultaat en dus ook veel voldoening. Elke dag zag je het decor letterlijk groeien en de loods werd langzaam en kleurrijk gevuld met enorme gebouwen, planten, krokodillen, superhelden, enz.

In elk project zijn er ups en downs, maar ik heb met dit project maar twee keer een heel klein minder leuk momentje gehad, en die waren puur op onzekerheid gebaseerd. "Ideeën in de magnetron" was zo'n momentje, want: "kunnen we wel iets moois verzinnen? wat gaan we nou maken?" En de eerste dag in het atelier vond ik ook een beetje eng: "zou alles wel goed gaan? komen we problemen tegen? waar begin je? hoe gaat de samenwerking verlopen?". Maar die momenten horen erbij en werden keihard weggeblazen door al het goede: Het liep namelijk voorspoedig, de samenwerking was goed, de groep was enorm leuk, we maakten flinke progressie, we liepen op schema, ik had veel plezier en wat we maakten zag er goed uit en precies zoals we hoopten.

Op Facebook hield ik een openbaar fotoalbum bij met het hele ontwerp- en bouwproces wat vooral werd gewaardeerd door familie en vrienden, omdat ik bijna geen tijd had voor sociale contacten. Zo kon toch iedereen volgen wat ik aan het maken was en was het hele proces zichtbaar ipv alleen het eindresultaat. Op boekblad.nl staan verder nog de nodige foto's van de avond zelf, met veelal onze anti-helden stad op de achtergrond.

Toewijding en passie is wat een project als het kinderboekenbal nodig heeft denk ik, en als je je er volledig in gooit met hart en ziel, dan raakt het je ook diep als alles uiteindelijk samen komt. Kortom: wat een fantastische ervaring!